چرا جوامع اسلامی بزرگترین ترویج دهندگان خشونت در جهان هستند.

قوانین غیرانسانی، شلاق، قتل، سنگسار، قصاص، دست و پا قطع کردن، سر بریدن و…که جزو قوانین آموزشی مذهبی و حتی به طور علنی اجرا میشود، بزرگترین صدمه روحی و روانی را به جوانان و کودکان در جامعه وارد میسازد.

 

نمی توان از کودکان و جوانانی که این خشونت ها را به طور روزمره در کوچه و خیابان مشاهده می کنند، انتظار داشت که در آینده رفتاری منطقی و خردگرا داشته باشند. ترویج خشونت در جامعه، ابتدا دامنگیر حساس ترین و آسیب پذیر ترین قشر جامعه یعنی کودکان و زنان و سپس مردان خواهد شد. اما وحشتناک ترین و خشن ترین نوع خشونت، به مرور در مورد جلادان همین احکام به اجرا گذاشته خواهد شد.
هنگامی که توده خشمگین مردم بر پا خیزد، هیچ نیرویی یارای مقابله با آنان را نخواهد داشت.
ورزشگاه ها، و محل گردهمایی هنرمندان، همواره مکان هایی برای رقابت های سالم انسانی، آموزش جوانمردی و تلاش، ترویج و بیان عواطف والای انسانیست. تنها حکومت از هم گسیخته جلادنی جنون زده، می تواند در پارک هنرمندان سرزمینش و در ورزشگاه فوتبال، چوبه های دار بر پا کند، و آخرین پناهگاه تفریح سالم و پرورش روح مردمش را به خشونت و مرگ بیامیزد. عمیقترین تاسف بر مردم بی خردیست که به تماشای قتل حکومتی یک انسان رفته اند، زیرا اگر این افراد به تماشای جان دادن یک انسان نمی رفتند یا در اعتراض به قتل یک انسان اعتراض می کردند هرگز چنین مراسم غیر انسانی به صورت سنتی ننگین مذهبی در یک جامعه بوجود نمی آمد.

 

 به امید آزادی ایران و ایرانی

ما رای نخواهیم داد

زمانی که کشوری به طور کامل در چنگال یک نَفر و یا یک گروه خاص اسیر شده و دیکتاتوری بر آن مملکت حاکم است، هیچگاه، هیچگونه  انتخابات آزاد و عادلانه ای در آن رُخ نخواهد داد؛ 

 

 

 

حتی چنانچه خیال کنیم که بَر فرض محال یک انتخابات عادلانه و آزاد برگزار می گردد، به دلیل اینکه نمایندگان مردم بدون کمترین استثنایی، جملگی بردگان دیکتاتور خواهند بود (در صورت برده نبودن، برکنار خواهند گشت و اجازه ابراز وجود نخواهند داشت) باز هم اصل انتخابات زیر سوال رفته و با ایراد و اشکال مواجه شده است.

 تا زمانی که کشور ایران را شخص ولی فقیه با قدرت های نا محدودش اداره می کند و تمامی گردانندگان مملکت، از کاسه لیسان و درباریان و چاپلوسان وی می باشند، امکان ندارد که هیچگاه، انتخاباتی که حتی شرایطی نزدیک به یک انتخابات آزاد و عادلانه داشته باشد، در آن مرز و بوم شکل بگیرد.

بنابراین هرگونه شرکت نمودن در هرگونه انتخابات دولتی و کمک به نظام برای  داغ کردن تنور انتخاباتش ، عین خیانت به آرمان های آزادی خواهانه یکایک کسانی است که زندگی شان را وقف آزادی، دموکراسی و سکولاریسم در ایران نموده اند و همچنین همراهی با رژیم برای برگزاری یک نمایش انتخابات دیگر، دقیقن مشروعیت بخشیدن به نظام اسلامی و پذیرفتن آن به عنوان بهترین حکومت ممکن برای جامعه ایرانی است.

 به امید آزادی ایران و ایرانی