هیچکس تنها به صرف پوشیدن لباس شغلی یا داشتن مقامی قابل ارزش و احترام نیست. رفتار، دوراندیشی و دانش علمی یک فرد در ارتباط با ایفای شغل خود و خرسندی مردم از او، ملاک اصلی شرافت کاری و لیاقت شغلی آن فرد است. اگر پوشیدن لباس یک مامور پلیس به شما احساس قدرتی وحشیانه، جنایتکارانه و غیرانسانی چون کتک زدن مردم، شکنجه و تجاوز به حقوق انسانی مردم می دهد شما یک بیمار روانی هستید و به درمان نیاز دارید.
وظیفه یک پلیس برقراری نظم و امنیت و آرامش برای “همه مردم” است. “همه مردم” شامل مخالفین، متهمین و حتی جنایتکاران نیز می باشند، به خصوص که پلیس و نیروی انتظامی بیشتر با همین افراد سرکار خواهند داشت و نه افرادی که موافق ظلم و ستم سیاست های حکومتی آنها باشند. شرافت انسانی و لیاقت وجودی یک فرد، هرگز با پوشیدن یک لباس تغییر نخواهد کرد، آنچنان که سعدی شاعر بزرگ و پر آوازه ایران به بهترین و زیباترین شکل به این موضوع پرداخته است؛
تن آدمی شریفست به جان آدمیت نه همین لباس زیباست نشان آدمیت
اگر آدمی به چشمست و دهان و گوش و بینی، چه میان نقش دیوار و میان آدمیت
خور و خواب و خشم و شهوت شغبست و جهل و ظلمت حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت
به حقیقت آدمی باش وگرنه مرغ باشد که همین سخن بگوید به زبان آدمیت
مگر آدمی نبودی که اسیر دیو ماندی که فرشته ره ندارد به مقام آدمیت
اگر این درنده‌خویی ز طبیعتت بمیرد همه عمر زنده باشی به روان آدمیت
اگر آدمی به چشمست و دهان و گوش و بینی، چه میان نقش دیوار و میان آدمیت
خور و خواب و خشم و شهوت شغبست و جهل و ظلمت حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت
به حقیقت آدمی باش وگرنه مرغ باشد که همین سخن بگوید به زبان آدمیت
مگر آدمی نبودی که اسیر دیو ماندی که فرشته ره ندارد به مقام آدمیت
اگر این درنده‌خویی ز طبیعتت بمیرد همه عمر زنده باشی به روان آدمیت
روحش شاد
پاسخحذف