گویا خواب سنگینی داشته ایم، خوابی که ۳۴ سال به درازا کشید.

با این خواب غفلت و نادانی ما، حکومت بیرحم و غارتگر، هر لحظه و هر آن، به غارتگری خود پرداخته، و همچنان مانند موریانه تار و پود این کشور رامی خورد و نابود می سازد. بنابراین، اکنون زمانی است که از خواب گران خود بیدارشویم و پای حکومت را از چپاولگری کوتاه کنیم. اگر امروز که کمی دیر شده، این کار را انجام ندهیم، فردا خیلی دیر است و ما سند بندگی و بردگی خود را امضاء نموده، و حلقه دار را به گردن خود آویخته ایم .

 

 

 

 

هر کس، هرجا، و در هرمقام، باید باحکومت ستمگر، به راههای گوناگون، مبارزه کند.
شرکت نکردن در مجالس آخوند، نگاه ننمودن به برنامه های تلویزیون و گوش ندادن به رادیوهای حکومت، و نخریدن جنس و کالایی که حکومت ستمقیماً در آن دست داشته است.
با حامیان حکومت، آنان که سر سپرده و مزدورند، باید روش های مبارزه ای و زیان وارد کردن در پیش گرفت. زیرا انان با حرف و گفتگو دست از خیانت خود بر نمی دارند. ولی با امت خردباخته و فریب خورده، باید به بحث و گفتگو نشست.
هرفرد باید در کار خود آنچان سستی و وقفه به وجود آورد که نا به سامانی و نا همآهنگی در همه ارکان کشور به وجود آمده، و آخوند به وحشت افتد.
هرایرانی که دست بر قلم دارد و می تواند نامه ای بنویسد، به ویژه ایرانیان برون از کشور، باید به سازمان های بین المللی، سفارت خانه های دولت های در ارتباط با ایران، نامه های روشنگری، اطلاعاتی و اعتراضی ولو به فارسی، بنویسند و ظلم و ستم و بیگانگی  حکومت ضد مردمی ایران را یاد آور شوند.
همه گروهها و فعالان سیاسی باید دست از تکروی خود بردارند، و با گروههای دیگر و مردم ایران، یک اتحاد و همبستگی ملی به وجود آورند. این اتحاد می تواند هر حکومت  کشتارگری را به سایه کشانده و از پای در آورد. ما باید مانند مردم مصر، هر نابه سامانی و نادرستی می بینیم در خیابان ها و میدان های شهر به اعتراض به دور هم جمع شویم. مبارزه و در تنگنا قرار دادن حکومت کشتارگر را باید از مردم سوریه یاد بگیریم. آیا ما از آنان کمتریم؟!.