اعدام به خودیِ خود، یک جنایت تمام عیار بر علیه بشریت است؛ ستاندن جانِ یک انسان، به هر دلیلی به قَدری زشت و به دور از وجدان و شرافت است که اگر تَمامی دادگاه های دُنیا نیز حُکم بَر درستی اعدام دَهند، باز هم چیزی از پَستی این عملِ قرون وسطایی نمی کاهد.
با استناد به ماده سوم اعلامیه جهانی حقوق بشر که می گوید:
” هر فردی سزاوار و محق به زندگی، آزادی و امنیت فردی است “، هیچ کس حق و اجازه ستاندن جانِ انسانی را از وی ندارد و چنین عمل ننگینی نقض آشکار حقوق بشر است. همانطور که هزاران هزار بار گفته و نوشته ایم، اعدام همانند قتلِ عَمد است و مجازات بسیار متحجرانه ای است و باید که برچیده شود.
حکومت جنایتکار اسلامی ایران جلوه ای نو به اعدام های بی شمارش بخشیده و سیاستی در پیش گرفته تا با اعدامِ جوانان در میدان های شهرها و یا استادیوم های ورزشی و… تَرس را در تار و پودِ جامعه مان نهادینه کند؛ شوم بختانه بخش بزرگی از مردمان بی فرهنگ و خرد باخته و مذهبی ایران نیز با استقبالِ بی نظیر خود از این اعدام های عمومی، بدین نمایش های تأسف بار مشروعیت داده اند.
به راستی زبان از بیان میزانِ قصاوت قلبی و بی مهری مردمانی که سپیده دَم بَرای تماشایِ جان دادن یک انسان بینوا که قُربانی سیاست های غلط اقتصادی و همچنین جَو نادرست اجتماعی مملکت خود است، جَمع می شوند و برای جلادان هورا می کشند و از فَرطِ شادی و هیجان جیغ کشیده و بالا و پایین می پرند، قاصر است.
ممنون
پاسخحذف